Een leugentje om bestwil…niet meer geloven in Sinterklaas!
Breda, 1974, ik ben 7 jaar. Het is Sinterklaasmiddag. Déze sinter-klaasmiddag kan ik me nog levendig voor de geest halen. Bij ons werd Sinterklaas thuis bij mijn Oma van de Ven en onze tante Kiek thuis gevierd.
Mijn moeder was de jongste dochter uit een gezin van in totaal 13 broers en zussen. Ik ben de jongste dochter thuis. Jullie snappen natuurlijk, dat ik snotverwend ben, en enorm veel aandacht kreeg van al de aanwezige ooms, tantes, alsook van mijn ontelbare oudere nichtjes en neefjes die ik echt niet allemaal bij naam ken.
Deze middag was de eerste middag in mijn leven dat ik niet meer in Sinter-klaas geloofde. Dit had ik nog aan niemand verteld. Ergens voorvoelde ik wél dat:‘Als IK niet meer geloofde’, ons familie Sinterklaas-feest voor altijd –anders- gevierd zou moeten worden.
Een zware last hing op mijn schouders? ;-)
Mijn broer zat in zijn lollige periode en had, zeer respectloos, een scheet-zak op de fauteuil van mijn oude fragiele oma gelegd. Oma ging op de scheetzak zitten. 'Pfffffft’ zij schaamde zichzelf dood.
Rode wangen en 'Sorry' volgden.
Oma dacht serieus dat ze zelf 'en plain public' een ‘wind’ had gelaten, en wist niet dat ze op een fopartikel uit de fopshop was gaan zitten.
De pepernoten en speculaas werd uitgedeeld en voor iedereen lekkere fris-drank. De spanning nam toe. Ome Theo wees ons op de Zarte Pieten bij de schoorstenen aan de overkant. ‘Kijk daar zwarte pieten op de schoorstenen aan de overkant”, ik moest de zwarte pieten zien en deed natuurlijk mee!
Zingen voor de open haard, we hoorden iets en daarna renden we door het grote donkere huis. Op zoek naar alle grote juten zakken kadoo’s.
Talloze deuren werden opengetrokken en gillend renden we van de diepe donkere vochtige kelder via de bijkeuken via de houten trap naar de grote donkere zolder.
Mijn oudere neven en nichtjes lieten mij, zéér opvallend, (de Benjamin uit het gezin) de juten zakken vol met kadootjes vinden.
Alle aanwezige ooms en tantes glunderen van oor tot oor. Toen wij trots met de buit naar de voorkamer kwamen. Samen trots door onze voorpret!
Bij de open haard werden de volle zakken neergezet. Iedereen kreeg een aantal mooie kadootjes, en ook werden er liefdevolle gedichtjes voor-gelezen.
Zelf zat ik op een klein krukje, naast mijn oma, mijn moeder genoot zichtbaar.
De voorkamer met z'n allen bij de Open Haard, werd bloedheet, de aanwezige kinderen onrustig, en na een paar kadoo’s was iedereen al verzadigd en moesten we ons nog door een aantal jute zakken met kadootjes heenwerken.
Aan het eind van de middag, liep ik naar de open haard, en riep met de handen om mijn mond in de schoorsteen: Dánk je wel Sinterklaasje!
Snel keek ik om me heen en zag ik iedereen vertederd naar mij kijken.
Zeker mijn moeder en mijn oma.
Een leugentje om bestwil?
Spijt heb ik hier niet van. De zomer na dit Sinterklaasfeest is mijn oma overleden, ook mijn moeder is overleden. Wel is zij nog elke dag bij me.
Samen hebben we nooit meer, een Sinterklaasfeest kunnen vieren.
Wél weet ik door deze ervaring dat jonge kinderen veel meer zien en snappen en voelen als ouderen doorhebben. Laten we daar juist met kerstmis, rekening meehouden, en open kaart spelen.
Wat dat betreft géén leugentjes om bestwil. Kinderen voelen veel meer aan.
Ook bij relatieproblemen, geldzorgen.
Hebben jullie zo'n ervaring dat je als kind, om de goede lieve vrede te bewaren, een leugentje om best wil hebt verteld?
Godelieve Engbersen, Tilburg,
24-12-2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten