Beste Theo, moet je toch eens kijken wat mij is overkomen:
Het was een wazige toestand. Ik hoorde wat gemurmel. Ik moest me goed concentreren om het te verstaan.
Het bleken twee vrouwen. Zij spraken Nederlands, al klonk dit heel anders dan ik gewend was van mijn tijd in Nuenen.
Ik probeerde met alle macht hen aan te kijken maar ik kreeg mijn ogen niet goed open. Ook trachtte ik het gesprek te volgen. Ze hadden het over mij, dat was wel duidelijk.
Dingen uit een heel ver verleden begonnen zich langzaam af te tekenen.
Was ik niet in Arles? Daar woon ik toch? Althans daar woonde ik totdat..
Theo, jij was toch bij me toen ik. Weet je nog? Ik kwam bloedend aanlopen, jij hebt me toen op bed gelegd.
Jij bleef bij me totdat ik Ik stierf toen. Jij was erbij, toch Theo?
‘Waar ben ik? Wat is er met me gebeurd?’.
Toen vertelden ze een bizar verhaal. Ik was niet gestorven maar in een soort diepe slaap geraakt. Tot vandaag.
Er kwam een man binnen, ook in het wit gekleed. De vrouw vertelde me dat dit de dokter was. Ik vroeg naar jou, naar mijn broer.’Ik moet hem schrijven’, zei ik hen. Ik wilde je vertellen dat ik nog leefde, zo snel mogelijk!
‘Ik wil mijn broer vragen me geld te sturen.’
De drie begonnen te grinniken en met elkaar te fluisteren.
‘Weet hij het nog niet?’, vroeg de dokter.
‘Weet ik wat nog niet?’, wilde ik weten.
‘U hoeft uw broer nooit meer om geld te vragen meneer Van Gogh. Wat denken jullie, zou hij de waarheid al aankunnen?’
‘Welke waarheid?, ik sloeg met al de kracht die ik had met mijn vuist op het bed. ‘Je zult wel begrijpen, Theo, dat ik enorm kwaad werd. Er werd over mij gepraat. Men deed geheimzinnig. Woedend was ik.
Een van de vrouwen zei tegen de andere dat ze al gelezen had dat ik een onuitstaanbaar sujet was.
‘Gelezen? Over mij gelezen?’schreeuwde ik. ‘Wat gelezen? Waar gelezen?’
Bedremmeld gaf het meisje toe dat ze een biografie van mij gelezen had.
‘Een biografie? Over mij? Waarom in godsnaam? Waarom zou er iemand iets over mij schrijven?’
De man gebaarde de vrouwen de kamer te verlaten.
Hij schoof een stoel aan en begon te vertellen.
Aarzelend. Het zou een schok voor me zijn, zei hij, als ik zou horen wat er na mijn vermeende dood met mijn werken was gebeurd.
‘Al uw werken zijn verkocht,’sprak hij langzaam.
Ik begon te lachen. ‘Verkocht? Allemaal? Aan wie in godsnaam? Niemand wilde iets van mij kopen!’
De dokter zuchtte hoorbaar. ‘Ik zal niets meer achterhouden. U krijgt nu bedragen te horen die u zullen doen duizelen. En we weten alles van u. Er zijn tientallen boeken over u geschreven. Films. Toneelstukken. En uw schilderijen hangen over de hele wereld. Tot in Rusland toe. Amerika... Die dokter ging maar door. Films, tientallen boeken geschreven. En hij had het over geld. Ik zou heel veel geld hebben. Miljoenen, zei hij.’
Theo, zeg het me: geloof jij dit?
Ingezonden brief, Ineke van Pelt, brief aan vincent.
Eervolle vermelding:
http://www.vvvtilburg.nl/1/662/nieuws/detail/willem-jonkergouw-uit-tilburg-w
Hoe zou Vincent zijn blijven schilderen, als hij tijdens zijn leven al een gevierd kunstenaar
zou zijn geworden?
Kunst en armoede.... succesvolle duurzame combinatie?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten